Iedereen kent het huis in de bossen wel, een wit vrijstaand huis aan de bosrand vlakbij een groot open grasveld. De graven van oud eigenaar mr. de Jongh en zijn honden vlakbij. Vond een interessant stukje hierover op de site grumb.nl.
“Toen wij op ’t Harde woonden hebben wij de bewoner van de hoeve, Christiaan de Jongh nooit gekend, hij was een paar jaar voordat wij onze intrek namen op de Munnikenweg, overleden. Maar zijn geest en de verhalen waarden rond op ’t Harde en de mythe werd versterkt door dat vreemde, verlaten huis aan de rand van het bos.
Hoewel een deel van het Hardenese volk zijn bedenkingen had over zijn levenswijze stond hij ook bekend als een aimabele maar ook wat eigenaardige man. Als er ergens op het dorp een kind werd geboren ging hij op visite en gaf hij de jonge moeder 5 gulden als zij een zoon had gebaard en was het een meisje dan had hij er maar 2,50 voor over.
Van 1952 tot aan zijn dood leefde hij alleen in het grote donkere huis. Er kwam wel een huishoudster dagelijks langs, ene Joukje van der Kolk, maar toen zij stierf in 1956 bleef Christiaan de Jongh alleen achter. Zijn honden waren in 1952 gestorven en hij wilde geen nieuwe hond meer.”
“Ik kan ze niet meer zien sterven.” Zei hij. Zelf overleed hij, vereenzaamd, in mei 1960. Zijn graf kreeg als opschrift:
“En eeuwig zingen de bosschen”.
{plusone}